Titel van je verhaal: You're just one decision away from a totally different life.
Je verhaal: Arthur. 7 jaar. Geboren bij Leen & Dave. Gevolgd door broers Rune en Linus.
Arthur is koppig. Arthur is principieel en daarin niet te plooien. Arthur weet het steeds beter en staat niet open voor het idee van anderen. Arthur kan zich niet alleen amuseren en eist anderen op. Arthur eet snel en zoveel dat zijn buik pijn doet. Arthur is verlegen en antwoordt niet als mensen hem iets vragen. Arthur vertelt zijn verhalen ongestructureerd en voor mij onduidelijk. Arthur blokkeert helemaal als hij zijn zin niet krijgt.
Ik heb het moeilijk met Arthur. Ik word vaak woest. Ik voel dat ik dan de controle over mezelf verlies. Ik voel dat ik dit niet wil.
December 2013. De vrouw van een collega is al een tijdje bezig met iets rond persoonlijke ontwikkeling. Het triggert mij. Ik bezoek haar website en voel me sterk aangesproken door wat ze schrijft in haar blog. Mijn oog valt op de eerstvolgende datum dat Barbele een lezing geeft en ik besluit bij Mens Sana langs te gaan.
Die avond gaan mijn ogen open. Barbele vertelt en plots is het zonneklaar voor mij.
Het kind, waar ik zoveel moeite mee heb, op wie ik vaak razend kwaad ben, aan wie ik me erger, dàt kind wil mij iets heel belangrijk vertellen. Het is me duidelijk dat Arthur me elke dag opnieuw een spiegel voorhoudt. Elke dag opnieuw staat en praat en doet en laat hij wat nodig is om mij wakker te maken.
Ik rij naar huis en barst in tranen uit. Ik voel me opgelucht en ontzettend dankbaar voor dit inzicht. Ik weet dat het nu aan mij is. Arthur heeft me gebracht naar dit punt: de beslissing om mijn leven en mezelf vast te nemen en ermee aan de slag te gaan.
Ik schrijf me in voor een traject bij Mens Sana: ‘geen stress, wel energie’. Barbele is dit traject aan het ontwikkelen en met 5 mensen gaan we als eersten met haar de weg op, dichter naar de kern van wie we zijn toe.
2014. Ik geef nu 9 jaar les. Plastische opvoeding in het derde middelbaar. Ik voel al een paar jaar dat ik hier geen plezier meer in heb. Ik ben in het onderwijs ‘gerold’ na mijn studies Grafische Vormgeving en Illustratie. Dave en ik wilden trouwen, een huis kopen, en ik wilde daarvoor geld verdienen. Op de school waar ik heel graag mijn secundaire studies heb gedaan, waren ze op zoek naar een interim. Ik startte en bleef. Vaak met het gevoel dat dit niet volledig mijn ding is. Toch merk ik dat de combinatie met 1, 2, 3 kindjes en Dave die zijn eigen bedrijf aan het uitbouwen is, praktisch gezien goed zit. Ik verdien geld, en ik ben thuis als de kinderen thuis zijn. Ik bouw een pensioen op, ook ‘goed’ met een man die dat nooit zal hebben. Ik word graag gezien door collega’s en leerlingen. Ik ben vast benoemd, dus een onderwijscarrière tot ik ongeveer 65 ben, ligt klaar.
Alleen, ik voel me niet gelukkig in deze job. Ik voel dat dit niet bij me past. Ik voel me meestal moe. Ik ben graag op deze school en heb een heel aantal goede vrienden, maar het lesgeven voelt aan als een slepende activiteit. Ik heb weinig inspiratie om beeldende opdrachten uit te vinden en uit te werken. Elk jaar rond februari verlies ik voor een aantal weken de moed en blijf een tijdje thuis. Daarna ga ik weer verder. Ik moet geld verdienen, en wat zou ik anders kunnen doen dan dit met dezelfde financiële en praktische voordelen?
En ik ken hier zoveel mensen, dit voelt als een veilige omgeving.
Ik volg gedurende 3 maanden het traject bij Mens Sana. Ik pas veel van de aangeboden oefeningen toe en geef bepaalde een vaste plek in mijn dag. Wat Barbele vertelt over hoe wij als mensen functioneren, wat onbewust beperkende overtuigingen (OBO’s) met ons doen, hoezeer onze gedachten bepalen wat we voelen en daardoor doen, klopt heel hard voor mij. Doorheen dit eerste traject bij Mens Sana, voel ik mijn energiepeil stijgen. De overtuiging dat ik 9 uren slaap nodig heb om me fris te voelen, laat ik los. Ik slaap vaak veel minder, en voel me fitter. Mensen spreken me aan, omdat ze vinden dat ik straal. Ik voel me dichter bij mezelf.
Het voelt heel logisch aan om verder te investeren in de ontwikkeling, die aan het gebeuren is. Ik voel hoe de begeleiding van Barbele me bij mijn eigen kracht brengt. Ze reikt inzichten aan waardoor ik loslaat wat ik niet meer nodig heb. Ik ga hiermee verder en stap in het vervolgtraject, dat Barbele ontwikkelt: ‘op weg naar jezelf’.
Ik voel me steeds veiliger bij mezelf, bij anderen, in de wereld. Ik geloof dat alles wat gebeurt veilig is en me wil helpen. Ik geloof in de tekens van het leven en ik geloof dat deze tekens zich voordoen als ik loslaat, me helemaal overgeef aan elke nieuwe dag. In deze periode affirmeer ik dit iedere morgen voor mezelf: ‘Ik geloof dat alles wat gebeurt goed voor me is.’
Februari 2015. Ik fiets in de zon, langs de velden, in een bocht, en plots is ze daar: de duidelijke boodschap dat het tijd is om het onderwijs vaarwel te zeggen. Ik bel Dave en zeg klaar en beslist: ‘Ik stop met lesgeven en ik kom jou voorlopig helpen in het bedrijf.’ Even is hij stil, en dan, even klaar: ‘Okee.’
De dag nadien meld ik dit op school en ik weet dat mijn laatste 3 dagen als leerkracht P.O. aanbreken. De laatste dagen van een groot stuk leven lang op deze school, mijn veilige haven sinds ik puber ben.
Ik trek vanaf dan een paar dagen in de week naar hartje Gent, waar Dave zijn feestzalen en cateringbedrijf runt. Ik neem een stuk van de administratie voor mijn rekening. Allebei weten en voelen we dat dit niet is wat ik lange tijd zal doen. Nu is het goed. Dave heeft dringend ondersteuning nodig, en ik wil graag werken en van betekenis zijn.
Sinds ik Barbele ken, ken ik ook de Levensschool. Steeds sterker is mijn interesse in deze opleiding gegroeid. Ik voel welke groei ik heb doorgemaakt doorheen de trajecten van Barbele en voel steeds sterker het verlangen om zelf ook mensen te laten zien en geloven dat ook zij de keuze hebben om in hun kracht te gaan staan, te voelen waarvoor ze hier gekomen zijn, en de dromen die ze hebben, te durven verwezenlijken. Met €400 en de beslissing op zak, bezoek ik de opendeurdag van de Levensschool en schrijf me in voor de 4-jarige opleiding.
Donderdag is ‘mijn’ dag. Nog voor iedereen hier thuis wakker word, ben ik onderweg naar Tongerlo. Ik kom daar vroeg aan, slaap en wandel nog een beetje en geniet van mijn ontbijt. Elke les opnieuw hoor, zie en voel ik hoe deze opleiding helemaal past bij wie ik ben en aan het worden ben. Het voelt als ‘thuiskomen’ als ik hier ben. Mijn enthousiasme toont me dat dit hier en nu de juiste weg is voor mij.
